Белае бязлюддзе

Уладзіміру Гоманаву

Стомлены сівер,
Бы даўняга памяць,
Недзе зашыўся
У гурбах
І спіць,
Сумна гудуць
Правады над палямі –
Стынуць
У белым бязлюддзі
Слупы.

Вёскі – у снезе
Як не па дахі.
Бы вачаняты
Дзяцей-немаўлят,
Трохі з надзеяй
І трохі са стахам
Зіркаюць
Вокны старожкія
Хат.

Просяць,
Скаваныя
Лютасці белай,
Літасці ў неба
Бяроз гальнікі.
Сэрца тугою нязнанаю
Цвеляць
Снежнай самоты
Наўсцяж
Цалікі…