Зіма

Яна,
Яшчэ зусім нясмелая,
такую б на руках панёс,
Прастуе,
Як лябёдка белая,
Углыб душы,
Углыб нябёс.

Бярозы
Марамі спрадвечнымі
Імкнуць, бы выраі,
Удаль,
Сплываюць крыўды
Чалавечыя,
Нязгасны аціхае жаль.

Уночы зоры зіхатлівыя…
І спеў здалёк
Аб дабрыні, –
Пачуцці радасці
Гуллівае
Буяюць,
Толькі закрані.

І сэрца сэрцу
Адгукаецца,
І шчасце –
Сонцам з-пад павек:
Здаецца,
Кожны нараджаецца
Ізноў на свет
Як чалавек.