Леанід Яўменаў
RSS FeedБелае бязлюддзе
Уладзіміру Гоманаву
Стомлены сівер,
Бы даўняга памяць,
Недзе зашыўся
У гурбах
І спіць,
Сумна гудуць
Правады над палямі –
Стынуць
У белым бязлюддзі
Слупы.
Вёскі – у снезе
Як не па дахі.
Бы вачаняты
Дзяцей-немаўлят,
Трохі з надзеяй
І трохі са стахам
Зіркаюць
Вокны старожкія
Хат.
Просяць,
Скаваныя
Лютасці белай,
Літасці ў неба
Бяроз гальнікі.
Сэрца тугою нязнанаю
Цвеляць
Снежнай самоты
Наўсцяж
Цалікі…
Дзіўныя малюнкі
Шапкі снегавыя
Перад сцюжай
На ілбы насунулі
Стагі,
Збіліся
Пад стоенаю грушай
Хітрыя заечыя сляды.
Сыпле зранку
Зледзянелым шротам –
Гурбы высяцца,
Нібы стаўпы.
Крэкча плот,
Рыпяць,
Як драч,
Вароты,
Стогнуць
Тэлеграфныя слупы.
Здубянелы вецер
Між сумётаў,
Як няўлежна,
Раптам зазлуе,
Так яліну страсяне
З налёту,
Снежны пыл
Пасыплецца з яе.
А яна мядзведзіцаю лютай
Зараве –
Пад сэрцам засвярбіць,
Пашматуе ледзяныя путы,
Грозна ўскіне гнеў свой
На дыбы.
Маразы у заінелых вулках
Туляцца
Па вёсках, гарадах
І выводзяць
Дзіўныя малюнкі
На застылых шыбах
Па начах.
Зіма
Яна,
Яшчэ зусім нясмелая,
такую б на руках панёс,
Прастуе,
Як лябёдка белая,
Углыб душы,
Углыб нябёс.
Бярозы
Марамі спрадвечнымі
Імкнуць, бы выраі,
Удаль,
Сплываюць крыўды
Чалавечыя,
Нязгасны аціхае жаль.
Уночы зоры зіхатлівыя…
І спеў здалёк
Аб дабрыні, –
Пачуцці радасці
Гуллівае
Буяюць,
Толькі закрані.
І сэрца сэрцу
Адгукаецца,
І шчасце –
Сонцам з-пад павек:
Здаецца,
Кожны нараджаецца
Ізноў на свет
Як чалавек.
Апошнiя водгукi
2 года 49 недель назад
4 года 42 недели назад
6 лет 43 недели назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 47 недель назад
6 лет 51 неделя назад