Сцяпан Гаўрусёў
RSS FeedВось і снег...
Вось і снег...
Пабялела зямля,
I стаілася ўсё навакола.
I ляціць, і ляціць ён здаля,
Быццам пыл з-пад шырокага кола.
Абарвалася тонкая ніць
Паміж рознымі порамі года.
На бярозах ці іней звініць,
Ці надзея твая, ці самота?
Вераб'ёў пазганяла з галля,
I шпакоўні нікім не заняты.
Цішыня.
Пасмялела зямля,
Што не зойдуцца ў сцюжы зярняты.
Вось і снег. Перайначыўся свет.
Завіруха мяце навакола.
Толькі б мне не пакінуць свой след,
Быццам пыл з-пад імклівага кола.
Зіма запрагла сваіх коней...
Зіма запрагла сваіх коней —
Сівых рысакоў табуны,
I пах сырамятных супоней
Шырока ўдыхаюць яны.
Даўно, уздыхаючы сыта,
Пра дальнія снілі шляхі,
А неба скрозь частае сіта
Снег сеяла на пірагі.
Над вёскамі дымкі віселі,
Нібыта сватоў ручнікі,
I ўжо на гулянкі-вяселлі
Склікалі радню дзецюкі.
Паўсюль рыхтаваліся сані,
Каб так праімчаць маладых,
Што вецер нястрымны адстане,
Ледзь-ледзь пераводзячы дых.
I вось, распускаючы грывы,
Ляцяць і ляцяць рысакі,
I наўзбач на снег зіхатлівы
З падкоў вылятаюць цвікі.
Зіма — ды ні снегу, ні лёду...
Зіма — ды ні снегу, ні лёду
На рэках і ў полі няма,
Як быццам вясны прахалоду
Нясе ў цёплым ветры зіма.
Ахутаны душным туманам
Нямыя сады і гаі.
Здаецца, што студзеньскім раннем
У іх запяюць салаўі.
Ды толькі далёка да лета
(Азноб ты заўважыў галля?) —
Да самага сэрца раздзета
Халоднай рукою зямля.
I раннія кволыя ўсходы
Бязлітасна губіць мароз.
А вільгаць начной прахалоды —
Сляды расчарованых слёз.
I хоць завірухам не верыш,
Хоць зрок яны слепяць, а ўсё ж
Ім з большай надзеяй даверыш
Пачуццяў нястрыманых дрож.
Апошнiя водгукi
2 года 46 недель назад
4 года 40 недель назад
6 лет 41 неделя назад
6 лет 44 недели назад
6 лет 44 недели назад
6 лет 44 недели назад
6 лет 44 недели назад
6 лет 44 недели назад
6 лет 44 недели назад
6 лет 49 недель назад