Яўгенія Янішчыц

RSS Feed

Зімовае

Сярэдняя: 3.6 (11 галасоў)

Цячэ сняжок і зорамі іскрыцца,
Завеямі, сумётамі вядзе.
О сэрцайка, не дай мне памыліцца
Ні ў шчырасці, ні ў ласцы, ні ў бядзе.

Люблю цябе, зімовая дарога,
Твой тонкі лёд плывучы, як са шкла,
І мо радней той чалавек, якога
I Бог забыў, і слава абышла.

Ён тут жыве — сярод снягоў і пушчаў.
Ён не са сцэны любіць і пяе.
Ён сам, як гэты свет сляпы й відушчы,
На гук, на смак зямельку пазнае.

Разумнік, не спяшаецца з адказам,
У барадзе схаваўся мудры смех.
...Чакаю міг, калі зліюцца разам
Фантазія, рэалія і снег.

Заснежаныя купкі вербалозу...

Сярэдняя: 2.7 (3 галасоў)

Заснежаныя купкі вербалозу,
Сярэбраныя шапкі сасняку.
Не прывыкаць да моцнага марозу,
Да стоенага ў шыбах скразняку.

Праз сон садоў ідзе мой сілуэт,
Ідзе праз сцюжу колкую двайнік мой.
...Я да акна празрыстага прынікну,
Як быццам бы пранікну ў цэлы свет!..

Прыходзіш з нагоды ці з суму...

Сярэдняя: 3.3 (4 галасоў)

Прыходзіш з нагоды ці з суму,
З віны, а ці з лютай зімы?
О, колькі няўдзячнага шуму
Трымаюць трывожна дамы!

Ты й зараз баішся змыліцца
На дрогкі агонь у акне.
Замецена снегам сталіца
Ці позні твой след да мяне?

Прысядзь, я цябе не прымушу
Адкрыцца ў расстайнай журбе
I шчасця твайго не парушу,
Калі яно ёсць у цябе!

Усе аўтары