Алег Мінкін

Снежань-зух адгуляў, адгалёкаў,
Да астатняй — сняжынкі растрос...
Вунь па снезе да вёскі, здалёку,
Дзядзька Студзень кіруе наўпрост.

To раку падмацуе, то шэрань
Поўнай жменяй на хмыз сыпане.
Ані гуку наўкол... Толькі мерна
Пад валёнкамі рыпае снег.

Ён да крайняе хаты дадыбаў
I спыніўся, замёр каля шыбы:
Дых стаіўшы, не зводзіць вачэй
З дзіўнай кветкі, што вырасла ў печы,
На чырвоным вуголлі трапеча,
I зіхціць, і мігціць, і пячэ.