Леанід Якубовіч

Ну і раніца — уся з'інелая!
Па калені загрузла ў снег
I настыла снягуркаю белаю
У чароўным і дзіўным сне.

Зор сыпнуў табе ў косы поўнік,
Снежань белы шалік саткаў,
Зухаваты вецер-вандроўнік
Калыханку ўсю ноч спяваў...

Я прыйду к табе, раніца, ціха
Ў святую тваю чысціню,
Я з табою пабуду крыху,
Табе сэрца сваё адчыню.

Спі ж, снягурка — белая раніца,
У цяпле маладых снягоў...
Мне так хораша, добра марыцца
На руках тваіх дзіўных сноў.