Сяргей Законнікаў

А снегапад нарадзіўся раптоўна,
Так, як прыходзіць каханне да
нас...
Светла вяртацца, глядзець
малітоўна
У малады, незаплямлены час.

Ён быў да свету ўсяго
невідушчым,
Быў неабачліва-хмельны так і,
Каб прадзірацца адважна праз
пушчу,
Быццам праз долю — наскрозь,
напрасткі.

Сцежкай глухой, дзе чакалі
спакусы,
Час, як сабака, за намі пабег.
Млосна палалі і шчокі, і вусны,
Цёплым здаваўся расхрыстаны
снег.

Не варажылі: «А што будзе
потым?»
Згодны былі разам з веяй
сплываць,
Ці ў зледзянелых, высокіх
сумётах
Гэтак, як сосны, маўкліва стаяць...

З вечнай дарогі ў нязнанасць —
Не збочыш,
Час не адкруціш ніколі назад...
Свецяцца шчасцем зялёныя
вочы,
I не спыняецца той снегапад.