Мікола Ляшчун

RSS Feed

Зімовы малюнак

Сярэдняя: 4.8 (5 галасоў)

Не ява быццам бы навокал.—
Знямелі ў лесе гмахі-хвоі,
Сняжынкі, нібы дыяменты,
У вочы сыплюць белізною.

Ва ўборы вольхі і бярозкі
Стаяць бялютка-шлюбным,
Пазаплятаў ім косы срэбрам
Мароз – залётнік любы.

Красуні-елкі , што нявесты,
Стаіліся цнатліва,
Пагляд у іх – замілаваны,
Вясельна-трапятлівы.

Ля іх вячыстыя дубы
Дакорна кронамі ківаюць
І мройна, як дзяды сівыя,
Лясную цішыню люляюць.

Студзеньскае

Сярэдняя: 5 (3 галасоў)

Зіма зноў сыпле мяккі снег,
А бель – аж вочы адбірае,
І нечы ранні санны бег
Завея следам замятае.

На дрэвах – вэлюмны апад.
Стаіла ўсё вакол дыханне.
Гляджу на задрамаўшы сад,
На заварожанае ранне.

Успомню свой дзіцячы свет –
І сэрца ледзь не замірае.
Здаецца, снег нязбыўны след
Майго маленства замятае.

У калядны вечар

Сярэдняя: 5 (3 галасоў)

Міргае поўня вокам,
І дрэмлюць ліхтары.
Калядна ўсё навокал
На снежаньскім двары.

Такая спакайнеча
На поплаве пустым.
Напевы з хаты нечай
Чуваць на паўвярсты.

Аж сэрца замірае –
Счарованы стаіш,
Красою ахінае
Адбеленая ціш.

І пах марознай хвоі
Навее згадкі мне.
Імчаць па гурбах мроі
На белым скакуне.

Усе аўтары