Віктар Шаціла

Зiма! я зноу законнiк твой;
Перамагла i лiстапад...
Душы маёй зiхоткi сад -
Завей, крыштальнасць паласы!..
А шыбы лепяць каласы.
I акiян, i рыфы скал.
I дальнабачны генерал,
Быццам, пад ветразем стаiць...
Я прадчуваю: там рыпiць.
На хмарах юнга ледзяны.
Нiжэй, дзе хвалi, бляск шкляны.
На берагах натоуп грукоча.
I сонца прагне, волi хоча.
Дзяцей, шчаслiвых, цешаць вочы
На ссечаным шурпатым шкле!..
Зiма! Але прыгоды мне:
Навек не будзем мы з табой,
I не цiкуецца журбой,
Не прыгарнецца i жальбой,
Што асыпаецца як бель...
Вяслуе файны карабель!
Таемны, казачны, зiмовы?
У падарунак адмысловы.
Каб не стрыножылася кроу,
Сярод пранiзлiвых бароу.
Зiма! на зоркi цi зару,
Дыхну - i шкельца узару!..